 |
Η πατρίδα μου έχει μεγάλη ιστορία, ωραίαν την φύσιν και κάποτε γεννούσε ήρωες. Ηρωες ήσαν κάτι πελώριοι άνδρες που εφούσκετο η χείρα των σφάζουσα τον εχθρόν. Σήμερα, η πατρίς μου γεννά οργανισμούς. Δεν ξέρω πότε συνέβη η μετάπτωσις, αλλ' είναι η μαύρη αλήθεια. Επειδή η πατρίς μου χρωστά πολλά περισσότερα από αυτά που θέτει στο σάντουιτς έξωθι γηπέδου ο ηθοποιός που υποδύεται τον σουβλατζήν. Συγκεκριμένα, χρωστά την μάνα της και τον πατέρα της και του πατέρα την μάναν, όπως ο παλαιός εκείνος Πτωχοπρόδρομος επιθυμούσε το ψωμίν και του ψωμιού την μάναν. Κι επειδή εδανείσθη από έθνη εξωτικά δεκαεπτά, Αύσονας και Βενετίκους και Γερμάνοι και Αλλεμάνοι και Νέμιτζοι και Ολλαντέζοι, πήραμε το μέγα δάνειο το πνιγηρό στα όρια της πατρίδος. Αν δεν τα καταφέρωμεν με τα δανεικά, μετά έχει άλλα δανεικά. Γι' αυτό και κόπτομεν οργανισμούς και εταιρείας του Δημοσίου και άλλα αγαθά της πατρίδος, διότι άμα χρωστάς και σε τραβάνε από την μύτη, ποίος ο λόγος που πλουταίνεις, γλυκιά μου πατρίδα; Τι να την κάμω την κρουαζιέρα του εργάτη, φλιπαρισμένη απομίμησις κοινωνικού κράτους, όταν θα τρώμε το κορνεμπίφ στα τέσσερα; Εάν λάθος δανειστήκαμε, να το συνομολογήσωμεν και να αποτινάξωμεν το άγος, εφ' όσον έχωμεν τα κότσια. Πάντως, διαλύοντες οργανισμόν, δεν βλέπω τρόπον να τον ξαναστήσωμεν στο χάλι που ευρισκόμεθα. Ομως η πατρίς μου γεννά οργανισμούς. Πιθανόν να ήτο άδικον που χαλάσανε τον Οργανισμό Εργατικής Κατοικίας και τον άλλον οργανισμό που μοίραζε εισιτήρια θεάτρου, αλλά πάει και τέλειωσε. Ετσι είπαμε. Αντ' αυτού, και αντί να προχωρήσωμεν σε άλλες χαλασιές, να φορολογήσωμεν κανέναν τυχοδιώκτην, να στερήσωμεν πολιτικά δικαιώματα, να φτιάξουμε στην χώρα μας μποστάνια πολλά και να τρώμε ένα διάστημα βρούβες, όλοι μαζί κι αγαπημένα, τσουπ! Μια υπηρεσία του υπουργείου Εργασίας το ξανασκέφτηκε και ξαναγεννήθηκε υβρίδιον μέγα μπέμπης ή μπέμπα και θα αναστηθεί, λέγουν, άλλος οργανισμός για τους εργάτες. Και θα δίδει στεγαστικά δάνεια. Από τα δάνεια χαντακωθήκαμε, δάνεια ονειρευόμαστε. Και αντίς να υπάρξει μια ανακούφιση δανείων που ακόμη και η μικρά Ισλανδία το σκέφτηκε, πάλι θέλουν να μας χώσουν σε άλλα δανεικά. Διότι κοντοφθάλμως, οι μνηστήρες της πατρίδος μου, ενόσω αυτή περιμένει τον Οδυσσέα της και υφαίνει το ύφασμα, ονειρεύονται γάμους και αρρεβώνες και εκλογές και μετράνε κουκιά, αντίς να τα βάζουνε βραστερά σε χύτρα να έχωμεν να φάμε. Και έχομεν, λέει, τώρα οι συνέλληνες ένα αδερφάκι μικρό, έναν νέον οργανισμόν, ενώ το μόνο που πρέπει να αποκτήσωμεν είναι ένα περίσσευμα για να μη μας πρήξουν άλλο τα δοσίματα. Και η μεν πατρίς ημών γεννά και πάλι τους οργανισμούς που μόλις θανατώνει, επειδή έτσι είναι οι πατρίδες: αξέχαστες. Αλλ' όταν τον Ιούνιο θα έρθει πάλε ο λογαριασμός, και τον Σόιμπλε ήδη τον βρίσαμε, τίνος έρμου θα έρθει η σειρά, προκειμένου να την βγάλωμεν καθαροί και αθώοι, όπως πάντα;
