Είπα να αφήσω τις υποθέσεις εργασίας, καθώς με προσκαλούν σε διάφορα έργα φαντασίας του Ιουλίου Βερν. Είπα να σκεφτώ το ελληνικό μέλλον βάσει των δημοσκοπήσεων που κυκλοφορούν, ώστε, ακόμη κι αν είναι ψευδείς ή ανακριβείς, να υπάρχει τουλάχιστον μια επιστημονικοφανής υποστήριξη των σκέψεών μου.
Αν Συνασπισμός και ΚΚΕ βρίσκονται μαζί στο 25% και η Δημοκρατική Αριστερά στο 15%, αφελώς ρωτάω πώς θα μπορούσε η Αριστερά και οι... παραφυάδες της, ο χώρος γύρω από διάφορες μορφές επιθυμητής κοινοκτημοσύνης, να κερδίσουν μαζί τις πενήντα κάλπικες έδρες που χαρίζει στο πρώτο κόμμα ο εκλογικός νόμος.
Για να μην μπλέξουμε με κοινοπραξίες και συνασπισμούς κομμάτων, και με το δεδομένο ότι ο Καμμένος σε δυο μέρες συνέστησε κόμμα, σκέφτομαι ότι τα τρία κόμματα θα μπορούσαν να μην κατέβουν στις εκλογές και να συμπήξουν ένα κόμμα με το ενδεικτικό όνομα «Αριστερά», κόμμα που να αποτελείται από μία «μετωπική» τους κοινή εκπροσώπηση και το οποίο, με ένα σύμφωνο προσχώρησης, θα μπορούσαν να υποστηρίξουν, υπογράφοντας ενδεχομένως μια συμφωνία τήρησης ελάχιστων προδιαγραφών προγράμματος διακυβέρνησης. Δηλαδή, αντί για γερμανική Βαϊμάρη γαλλικό Λαϊκό Μέτωπο.
Με τα σημερινά, έστω πλαστά νούμερα, αυτή η «Αριστερά» θα ήταν το Μάιο μια κυβέρνηση αυτοδύναμη. Θα μπορούσε υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις να είναι ο πραγματικός ελεγκτής του τεράστιου χρέους. Θα ήταν σε θέση να εγγυηθεί συντάξεις (όχι όμως τεράστιους μισθούς) και θα ήταν ο μόνος αξιόπιστος εγγυητής διάλυσης των συμμοριών που νέμονται τον ελληνικό βίο και της νοικοκυροσύνης που μετά το ξεπέρασμα της κρίσης δε θα μετέφερε τα πλεονάσματα σε τάχαμ δήθεν αναπτυξιακές ενοράσεις, αλλά στη βελτίωση της χώρας στην πορεία της από ένωση φεούδων σε ένα απλό, λιγομίλητο αστικό κράτος, για όσους ξέχασαν πως το αστικό κράτος αποτελεί αναγκαστική στάση στο δρόμο προς τα σοσιαλιστικά ουράνια.
Αντί, λοιπόν, ο κύριος Τσίπρας να προβλέπει, μάλλον ορθώς, ότι για τη διεκδίκηση της πενηντάρας ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ενδεχομένως να πρέπει να ομονοήσουν μεταξύ τους, ας αφήσει τα μοιρολατρικά και ας αρχίσουν οι καλημέρες μεταξύ των κομμάτων της Αριστεράς. Η λύση που προτείνω δε βλάπτει την αυτοτέλεια, τις εσωτερικές διαφοροποιήσεις και το ιδεολογικό υπόβαθρο των τριών κομμάτων. Απλώς συμφωνούν, για λόγους ανωτέρας βίας, να εκλέξουν μια πολύ πιο φιλική προς το κοινωνικό κράτος κυβέρνηση. Δε θα οδηγήσει στην κατάληψη των ανακτόρων και σε τρομερές τομές, αλλά θα αφαιρέσει πενήντα απαραίτητους στο δικομματισμό βουλευτές, χωρίς τους οποίους δεν πρόκειται ποτέ να κυβερνηθεί η χώρα από τους ίδιους και τους ίδιους.
Φυσικά, αυτά που μου φαίνονται λογικά, θα ακυρωθούν άμεσα μπροστά στην έξοχη ρητορική (ή γλωσσαλγία) επιφανών στελεχών «του χώρου». Διότι η Αριστερά δεν είναι στραμμένη σε λύσεις συμβιβασμού και μεσολάβησης... Αύριο βέβαια θα είναι αργά, επειδή ο Βενιζέλος θα ξαναβρεί την πολιτική του φόρμα και ο Σαμαράς θα αφήσει τον πατριωτισμό στην ψωμιέρα. Και θα απομείνω να γκρινιάζω πως μου κλεβουν ιδέες αυτοί που οργανώνουν το Μαραθώνιο Πέλλας - Θεσσαλονίκης και τους τίτλους «Ο χρυσός των Μακεδόνων» και «Η πόλη κάτω από την πόλη». Ο,τι να 'ναι δηλαδή.
