 |
Ητονε δύο του Βουλευτικού, ο ένας Μπενάκης, ο άλλος Βγενάκης. Ολημερίς εσκοτώνονταν εις έριδας και διαφοράς περί το μνημόνιο, αμή εκυκλοφόρουν εις την Βουλήν καθώς αι βίδραι εις τας γκιόλας - ταχέως και εγλύστρων. Την μιαν φοράν τους έθελγεν ο Πράσινος Αμηράς, ο Νέος Μάγιστος, την άλλην ο ήρεμος Κουβέλ, ο δίβουλος. Αλλοτες εκτύπων τακτακτάκ την θύραν της Λούκας, άλλοτες κουρταλούσαν το μπούνκερ του Γίγαντος Καμμένου. Ενώ συχνά εστέκοντο ώσπερ ανθρώπειαι υπάρξεις πλην περιχυμένες γύψον έξωθι της Αυλής του Αντωνίου του Σταθερού Θάνη, που περίμενε την Ισημερίαν και τα μεσάνυκτα για να αλλάξει την Ρόταν. Οι άνθρωποι ήθελον να αλλάξωσιν τον αέραν αυτών και ήλλαζαν κόμματα, απόψεις, παρατάξεις και γκρούπες, αλλά παραδόξως δεν εγέμιζαν υλικόν εφημερίδων. Ο λόγος ήτο απλός. Είτε εκινούντο, είτε εστάθμευαν πίνοντες το φραπόγαλον, αι ψηφοφορίαι της Βουλής επεδείκνυον φρικώδη κυβερνητικήν υπερψήφισιν. 199 τα «υπέρ» τον ένα μήνα, 213 τον επόμενον. Παρά το μίσος κατά των μνημονίων, η αγάπη προς το ευρωπαϊκόν κεκτημένον και η συμπλήρωσις του ιερού Αριθμού «Δέκα», η ανοίγουσα τας Πύλας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, επίεζον τας συνειδήσεις εις το διηνεκές. Δεν έπαιζεν ρόλον που η κυβέρνησις θα εκράτει μόλις τεσσαρακονθήμενον διάστημα παλαιάς λεχώνας. Υπήρχεν εις το βάθος των προθέσεων του Μπενάκη και του Βγενάκη χρήμα των εκλογών και άνετος τηλεοπτική χρονοχρέωσις.
