 |
Δεν έχω ιδέα από ευρώ κι από δραχμή. Δεν είμαι σε θέση να ξέρω αν, βγαίνοντας ο ΣΥΡΙΖΑ σε μια προνομιακή θέση, θελήσουν να τον μειώσουν, να τον γδάρουν, να τον ζουπήξουν. Εντελώς τυχαία, αν οι Αμερικάνοι δε γουστάρουν τον Τσάβες, τον Ασαντ, τη Βόρεια Κορέα, την πόλκα ή τα σκάφη καταμαράν, ακριβώς το ίδιο αισθάνονται πρώτοι οι Αγγλοσάξονες και μετά οι ανατολικοί Ευρωπαίοι και, τέλος, όλοι οι άλλοι, ειδικά αυτοί για τους οποίους τρέφουμε θερμά αισθήματα. Την ξεφτίλα με τον Καντάφι την έχουμε πλέον όλοι στην καρδιά μας και στις κρυφές ενοχές μας. Γι' αυτό και οι εικόνες ενός Τσίπρα μακρυμάλλη με αναφωνήσεις του τύπου «είμαι αριστερά της Αριστεράς» δε μου φαίνεται να προορίζονται για χρήση χαριτωμένων ανεκδότων, αλλά για έναν χαρακτηρισμένο επιπόλαιο ή κίνδυνο τέταρτης κατηγορίας ή ό,τι άλλο έχουν βάλει σε διαβάθμιση των υπηρεσιών τους. Επομένως, χωρίς ίχνος φόβου ή χαιρεκακίας, το τελευταίο που περιμένω είναι είτε να συμφωνήσουν να αναστείλουμε τα δανεικά για τρία χρόνια ή τρία λεπτά είτε να μας πούνε «εμείς είμαστε βαλανιδοφάγοι κι εσείς μας φέρατε τον πολιτισμό, πάρτε λοιπόν ένα πουρμπουάρ να πορεύεστε». Προσωπικά, από συνέχιση μιας φοβίας προς ενστόλους και μιας περιφρόνησης προς πολυλογάδες χωρίς αιτία, τείνω να φοβηθώ τα χειρότερα. Και δε με ενδιαφέρει.
Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να υπάρχει μια σειρά σκέψεων (στην Ελλάδα η έννοια του «σχεδίου», της «μελέτης», της «πρόβλεψης» είναι πιο βρόμικη κι από τη διαφθορά) δομημένη από ανθρώπους της δουλειάς, εννοώ με ένσημα, που να ετοιμάσουν μια διαδικασία που πρέπει να ακολουθήσει η χώρα, αν της κόψουν τα ήπατα ή το αβγολέμονο ή τα δανεικά. Να σκεφτούν τι κόβεται πρώτο, τι δεύτερο, να αποφασίσουν πώς αντιμετωπίζεται μια τέτοια κακοτυχιά. Και το τελευταίο που περιμένω είναι να κρύβονται αυτά ή να μας οδηγήσουν και πάλι στην αγκαλιά του απατημένου συζύγου, αν καταλαβαίνετε την αλληγορία μου. Μακάρι να επιπέσουν στα κεφάλια των υπαλλήλων της ευρωπαϊκής ενότητας παραγωγικές σκέψεις και όχι αντεκδικήσεις, ήτοι λαχανάκια Βρυξελλών. Μακάρι να τα βρούνε οι ειδήμονες και να μην έχουν στα υπόψη να μην τα βρούμε. Αλλά πρέπει να καταλάβουμε πως, αν ισχύει κατι τέτοιο, μικρή σημασία έχει αν το προκαλέσει ο Τσίπρας ή ένας αντιμνημονιακός δεξιός -κι εννοώ σαφέστατα τον κύριο Σαμαρά που δεν τον παίρνει άλλη κυβίστηση. Στα προσεχή χρόνια, έξω από την πραγματικότητα, θα μας συνοδεύει ένα φαντασιακό επίπεδο αποβολής, υποβολής, ενοχών, ανταλλαγών ύβρεων καθώς πρέπει χαμαιτυπείου. Θα ήταν αδύνατον να απασχοληθώ παραπάνω με τον Σόιμπλε, αλλά απαιτώ να έχω απέναντι έναν Δραγασάκη, έναν Μηταράκη και άλλους «σχετικούς» με σταράτα λόγια και χωρίς καθόλου ευχολόγια. Αυτήν την παρατήρηση έχω να κάνω και καλή ψήφο σε όλους.
