Θεωρώ ένδειξη μεγάλης ανωριμότητας να υπάρχει αφοπλιστικός παιδισμός στην πολιτική. Οχι ότι τα παιδάκια έχουν κάτι το ανώριμο. Και βίαια είναι, και εκδικητικά, και συσσωματώνονται πιο εύκολα από τους εφήβους. Αλλά, όσο να 'ναι, η έκφραση «παιδικές δικαιολογίες» έχει την αλήθεια της. Οπως το κλασικό «διάβασα κυρία, αλλά δε μελέτησα» ή «εμείς τα παιδιά θέλουμε να παίζουμε άφοβα στις πλατείες επειδή είμαστε αθώα και τρυφερά».
Αναφέρομαι στις δικαιολογίες των πολιτικών όταν έρθει η μαύρη καταραμένη ώρα που πρέπει να δικαιολογήσουν την ήττα τους. Σπανίως ρίχνεται η ευθύνη σε έναν ανεύθυνο λαό, αν και δεν έλειψαν και τέτοια επιχειρήματα. Συνήθως, τον αρχηγό τον ρίχνουν τα συμφέροντα. Οσες φορές υπήρχαν συμφέροντα, οι αρχηγοί δε μασούσαν τα λόγια τους ή δεν έκρυβαν πως τα υπονοούμενά τους είχαν αποδέκτη. Εννιά στις δέκα περιπτώσεις, στην ιδιότυπη ελληνική δημοκρατία υπό βασιλέα, ήταν φυσικό το παλάτι να διαθέτει ιδιώνυμες συμπάθειες και δυνάμεις, στο στρατό, σε συγκεκριμένες περιοχές, σε αφοσιωμένους οπαδούς. Για να μην ξεκινάμε από του Οθωνα τα χρόνια, η δικτατορία του Μεταξά, νομίζω πως ήταν σε ένα παράλληλο σύμπαν και αυταρχία του Γεωργίου. Μεταπολεμικά, η Αυλή αποφάσιζε για πλήθος ζητημάτων. Εάν λοιπόν κάποιος φώναζε «δε σε θέλει ο λαός» ή «ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο», όλοι ήξεραν πως γίνεται αγώνας εναντίον των συμφερόντων της Αυλής.
Το έλα να δεις ξεκίνησε επί ανατροπής Μητσοτάκη, όταν ο αποχωρών πρωθυπουργός κατήγγειλε με διεύθυνση και τηλέφωνο αυτούς που τον ανέτρεψαν. Αλλά η διαμαρτυρία του δεν απέδωσε, επειδή ο ελληνικός λαός δε χαμπερίζει από τέτοιες γκρίνιες. Οταν ο Γέρος της Δημοκρατίας έριχνε σφαλιάρες στο Παλάτι, δεν γκρίνιαζε -απλώς ξεσήκωσε τον κόσμο. Δε θέλω να σχολιάσω τη μόνιμη γκρίνια για εφημεριδάδες που ανεβοκατέβαζαν κυβερνήσεις, αλλά έφτασαν να τους καίνε τις εφημερίδες. Το κατάντημα ξεκίνησε με την υπερεξόγκωση του ρόλου των ΜΜΕ. Ακόμη κι αν υπάρχει μπόλικη πραγματικότητα σε αυτήν τη διαπίστωση, μόνο παιδάκια ή παιδόμορφες προσωπικότητες βγαίνουν θυμωμένοι ή δακρυσμένοι και υποστηρίζουν «με έριξε ο τάδε εκδότης». Και η κατάσταση είναι ακόμη βαρύτερη όταν μικρά κόμματα που έχουν την υποστήριξη του ενός εικοστού και λιγότερο των ψηφοφόρων, διαδίδουν ότι δε μεγαλουργούν επειδή κάποιος εντόπιος Χιρστ τους κάρφωσε.
Χαρακτηριστικό της κατινιάς, ένα αδέσποτο, πιθανόν πλαστό μη έγγραφο όπου ο Τσοχατζόπουλος καλείται να πληρώσει 180 χιλιάδες ευρώ αέρα, χώρια τα παραφερνάλια, για να υπάρξει «παραπολιτικό» σε επιλεγμένες εφημερίδες ή ένταση σε αρθρίδια σε μπλογκ σε βάρος «των άλλων πασόκων» που βρήκαν τον Ακη ως εξιλαστήριο θύμα. Το όλο ζήτημα μοιάζει της πλάκας, αλλά δεν είναι. Δείχνει την ασχετίλα των ανθρώπων, όσο κι αν διαχειρίστηκαν κονδύλια και μεγάλες ευθύνες, να πιστεύουν ότι ένα υποστηρικτικό κείμενο ή εκατό είναι σε θέση να «αλλάζει το κλίμα».
Διότι διαπιστώνω πως ο Χιρστ, αν και το ήθελε, πάτωσε στις πολιτικές του απόπειρες. Αλλο να τρως τα λεφτά των άσχετων, κι άλλο να πιστεύεις ότι έχεις δύναμη…
