Επίσκεψη ζεύγους συγγραφέων στο χωριό,Κυριακή.Στο τέλος της μακράς και ευχάριστης συζήτησης, άρχισα να σκέφτομαι ζητήματα χορού.Θυμήθηκα το χαλι-γκάλι,του 1964 και την ελληνοπρεπέστερη και παροδική του παραλλαγή, το σείλι-σείλι,αναρωτήθηκα άν χορεύεται η salsa τρώγοντας σάλτσες και κατέληξα με μιά φοβερή ανακάλυψη: ότι κάποια ντάμα μου της εποχής που ζούσαν ένα σωρό ήρωες του ελληνικού κινηματογράφου, πάντως μετά τον θάνατο του Παπά και της Κοτοπούλη, προσπαθούσε να με πείσει να χορέψουμε
μπικίνι. Θυμάμαι απλά ότι έπρεπε να κάνεις κάτι τυλιχτό με τα χέρια, γι΄αυτό και το απολησμόνησα-θα το αποθήκευσα μάλλον στα "γαλακτομπούρεκα". Σήμερα αντιλήφθηκα(ποτέ δεν είναι αργά) ότι ο χορός υπήρχε και τον ήλεγαν μπιγκίν (beguine),ότι υπηρχαν μπιγκίν στην δεκαετία του πενήντα στην Ελλάδα.Επειδή αυτά τα ζητήματα δεν υπάρχουν ποσώς στα γραπτά τεκμήρια που αγαπά περιπαθώς ο γείτων Βαρβάκης, εγούγλισα με πάθος, χωρίς ενοχές .Στο τέλος, ένας πίνακας του Μπέκμαν, προσφορά τιμής στο τραγούδι του Κόλ Πόρτερ Begin the beguine.
Επομένως με μπικίνι χόρεψα και δεν μαγείρεψα.Κάτι είναι κι αυτό.
