Ο πατέρας μου δεν ήταν ζαχαροπλάστης...
23.11.2008 - 5:21:27 PM
Είπα να ξαφνιάσω ευχάριστα την συμβία και ετοίμασα από τα χαράματα ένα κεκάκι(ή κεϊκάκι;) που μοσχοβόλησε κυριακάτικα πρίν την ανατολή του ηλίου.Το απομεσήμερο με τον γκαϊφέ, μου ήφερε ένα κομμάτι. Ωραία όλα, εκτός από ένα δυσάρεστο: αντί μιά κουταλιά κακάο,είχα βάλει μιά κουταλιά τούρκικο καφέ.Το μοσχοβόλι ήταν μόνον αισθητικό, από μακριά κι αγαπημένοι.Κατά τα άλλα, έτριζε.
Και τότε θυμήθηκα ότι προ πενταετίας ,πάλι χαράματα, βάλθηκα να φτιάξω ένα κέικ σοκολάτας, πάλι έκπληξη οπότε απέκρυψα τα συστατικά σε κρυψάνες της κουζίνας της Αρχελάου,αφού μαγειρεύω όποτε μαγειρεύω στην κουζίνα της, και την ξέρει, θεοί, καλύτερα κι από τα προικώα συρτάρια της.Μέσα στο αττικό ημίφως συνέβαλε να προσθέσω αμύγδαλα, αφού τα μετέτρεψα σε αμυγδαλόψυχα.Πάλι μάταια όλα: τα αμυγδαλούτζικα βρισκόταν δίπλα σε προσόμοια αμυγδαλοειδή, πάλλευκα φασόλια Βερμίου, βραστερά πλήν χωρίς εγγενή σχέση με την μαρζιπάνειο επίγευση. Κοντολογήςπάλι δοκιμάσαμε κέικ σοκολάτας με άψητα αλεσμένα φασόλια.
Τέτοια ανομήματα δεν έχω διαπράξει σε ψωμιά και άλλα άλφιτα, μήτε σε φαγητά. Υποθέτω λοιπόν ότι με προπάππο μυλωνά και παππού φούρναρη,κανένας τους δεν είχε καλή σχέση με γλυκίσματα. Εκτός ίσως από μία ασαφή, σχετικώς μαρτυρία: στην οικογένεια κυκλοφορεί, μόνη και έρημη η δοξασία πως ο πάππος μου είχε διηγηθεί κάποτε ότι ο δικός του πάππος, πέρασε μιά περίοδο τόσο πτωχική, ώστε έρραβαν ρούχα από σακκιά ζάχαρης. Είχα κάνει τις σχετικές αναγωγές και κατέληξα ότι επρόκειτο γιά την περίοδο 1830-1835. Οι λευκοί κανάβινοι σάκοι ζάχαρης,ως αποικιακά,ήταν τωόντι καλός συγκρατημός του κρύου κάτω του Καυκάσου.Αφού δεν άφηναν να διαρρεύσει η ζάχαρη, θα κρατούσαν απέξω και το χονδρό χαλδαϊκό ψοφόκρυο.
Και τώρα που ερμήνευσα (και αυτό) το λάθος ταξικώς, είναι καιρός να πλάθω κουλουράκια φορώντας και κανένα ζευγάρι γυαλιά.