Τον καιρό που υπήρχαν ακόμη χωρικοί αλλά και σκηνοθέτες που τους τάραζαν (="τι κάνετε ορε στα μέρη μας;" "γεπεγάζζ!") ένας διευθυντής φωτογραφίας βρέθηκε σε μιά εκκλησία, όχι ιδιαιτέρως μεγάλη,οπότε άκουσε από τον σκηνοθέτη τις ανάγκες του και ζήτησε γερανό. Ο γερανός μπήκε μετά κόπων και βασάνων, ώσπου ο σκηνοθέτης κατάλαβε πως τζάμπα ήταν ο κόπος, επειδή η κάμερα ήταν ακριβώς στο ύψος ανθρώπου.Αν ο οπερατέρ την κράταγε στον ώμο του, θα τέλειωναν σε μιά ωρίτσα.

Αυτήν την ιστορία θυμήθηκα όταν αγωνιζόμενος, οψίμως, να αποκτήσω την υγιεινή συνήθεια; του πρωινού (μάλλον γιά να δείχνω ροδαλός στο φέρετρο..) πέρασα από τον ντάκο, τα μέλια-βούτυρα και άλλα παραδοσιακά, γιά να καταλήξω πως ένα φλυτζανάκι ελαιόλαδο περιχυμένο σε μιά χούφτα ψίχουλα, ήταν ένα ποθητό πρωινό.Μεσοβδόμαδα έρριξα και μιά πρέζα ανθότυρο Θεσσαλίας,ωσπου χτές, ζούπηξα και συνέθλιψα, έκοψα και διέσπειρα στο μπολάκι  και μιά τομάτα.
Κι έτσι, ανακάλυψα την ντοματοσαλάτα.

Εστω και με πενήντα χρόνους καθυστέρηση, και παρά την αυτομούτζα με την οποία τίμησα την αφεντιά μου, δεν σας κρύβω ότι αισθάνθηκα εκείνο το μίγμα του ρεζίλη με τον παράφρονα, που χαρακτηρίζει όλους τους μεγάλους εφευρέτες, τουλάχιστον την κοινωνική πτυχή τους.Σε λίγο θα έχω άποψη γιά την Ειρήνη, τον Αφοπλισμό, το Διαδίκτυο και θα περισσέψουν και ολίγα περί Θεού και Αθανασίας της Ψυχής.