Σας γράφω από έναν τόπο μακρινό...
...δηλαδή από την Φύση (μία είναι η Φύση ενώ πολλά είναι τα περιβάλλοντα).
Στο Κοκκίνι,ψάχνοντας βενζινάδικο, έπεσα σε ικανότατα γυφτσέλια που ποδηλατούσαν ανάποδα (και με όπισθεν, και σε λάθος λωρίδα) και κατέβηκα οχ το αμάξι, γιά να αντιληφθώ ότι γύρω μου υπηρχε πλήθος πυγολαμπίδων. Μιλάμε γιά συγκέντρωση σεισμοπλήκτων και μη στην περιοχή Πύργου, το 2007.
Επίσης πρόσεξα ότι ακούγοντας I am the walrus κάτω από το Ρεκίνι, η βρώμα από ένα ψοφίμι στις βατσινιές,μπορούσε να αναλυθεί σε ίχνη γλυκερής οσμής, πλήθος οξίνων και καυστικών συγκατοίκων και αυτά υπό την δυσάρεστη συνύπαρξη του βαρέος αρώματος ενός νυχτολούλουδου, καταμεσήμερο.Η έβγαλα κάποιον όγκο στον εγκέφαλο, οπότε έγινα τάχα ειδήμων στα αρώματα, ή μύριζε
κάπως το τραγούδι.
Τρίτον και φαρμακερόν,στριγγιάζει κάποια ντίζα κάτωθεν του καπω, δεν πρέπει να είναι και πάρα πολλες, φοβούμαι συμπλέκτη, αλλά περισότερο φοβούμαι την αναγκαστική συνύπαρξη ενός σοσιαλιστή(του μηχανικού) με έναν βάρβαρο (τον
εμένα).
Aς το πάρει το ποτάμι. Αφορμή γι΄αυτά, η μυρωδιά του χόρτου, στο γωνιακό κτήμα προς τον χωματόδρομο προς χωρίον Πλάτωνος, από περιοχή Ρόδας.Ηταν παχύ και πράσινο, το κόπσανε, κιτρίνισε και μάζεπσε,και περιμένει το χορτοδετικόν γιά να το κάνει δεματάκι γιά τα προβατάκια. Μύριζε κάτι παράξενο γιά Κέρκυρα. Κάμπο. Το νησί δεν έχει κάμπους, αλλά επίπλατες κοίτες λιμνών, γκιόλες και προσχώσεις.Επιπλέον εδώ τα κτήματα ενίοτε χωρίζονται προς άλληλα με αμπελάκια σε δρομικές τράφους.Ποικιλία φράουλα συνήθως, άνκαι ένας κιμπάρης ή άσχετος φύτεπσε σκοπελίτικο.
