Παγωνιέρα, σήμερα λέμε κάποια θήκη που διατηρεί σε σχετική ψύξη ένα είδος που την χρειάζεται(την ψύξη).Τρόφιμα, ποτά.Παγωνιέρα, μεσοπολεμικώς και μεταπολεμικώς ήταν η άνωθεν ιστορημένη επιπλάρα, η περίπτωσή μας σωζεται στην Μανίλα. Δρυινη συνήθως. Είχαμε και στο σπίτι μία. Εσωτερική επένδυση με μαλακό μέταλλο. Επάνω, έμπαινε ο πάγος. Ανάλογα το μέγεθος, έμπαινε μισή ή ολόκληρη κολόνα.Η μισή είχε διαστάσεις χονδρικώς 20Χ30 Χ40. Ο παγοπώλης έφερνε τονπάγο σε καρότσι από το εργοστάσιο,σκεπασμένο με τσουβάλι, έπιανε την κολόνα με έναν "λύκο",δηλαδή μιά ειδική πιάστρα -λαβίδα που έσφιγγε σε δυό σημείο τον πάγο όταν τον σήκωνες και άν ήθελες μισή, στην έσπαγε επιτόπου,είτε με πριγιόν, είτε με σφηνάκι και ξυλομπαλταδάκι.
Τα μεταλλικά εξαρτήματ ήταν μπρούτζινα και έμοιαζαν με των καραβιών, επειδή και εκεί, η ερμητική λειτουργία ήταν απαραίτητη. Στην παγωνιέρα χωρούσαν ελάχιστα τρόφιμα. Η δική μας είχε και βρυσούλα γιά κρύο νερό.
Οι παγωνιέρες θεωρούνται εύρημα του 19ου αιώνα, άνκαι μεταφορά πάγου μαρτυρείται λχ στην Θεσσαλονίκη από τον 17ο αιώνα και σώζονται στον Χορτιάτη μεγάλες δεξαμενές που φύλαγαν παγωμένο χιόνι.
Μετά τον πόλεμο στην υπόλοιπη Ευρώπη δεν ήταν πολυ΄διαδεδομένες, λόγω των ψυγείων. Αν υπολογίσετε ότι πρόλαβα γάμο στην επαρχία του 1960 σε χωριό χωρίς νερό και ρεύμα, στον οποίο πήγαμε πάνω σε μουλάρια,δεν είναι τυχαίο που είχαμε παγωνιέρες.
