Ανηφορίζοντας γιά το χωριό, ανταμώνω μιά ψαρού. Ευτραφής, εγκάρδια, τσάκαλος στο καθάρισμα. Της έχω αφήσει και τηλέφωνο άν της συντύχει κανας σκάρος, καμιά χιόνα, τίποτα ψείρες για το ριζότο.Μιλάμε και επί φιλοσοφικών ζητημάτων επειδή της αρέσουν όλα τα περί κούφιας γής και φενγκ σούι, δεν είμαι σίγουρος με ποιά σειρά.
Τα ψαράκια της τα έβλεπα επιχώρια, εκτός βέβαια από γαύρο και σαρδέλα που έρχονται συντηρημένα από το Μαρόκο, εδώ και χρόνους πολλούς. Κριτήριο είχα παντα τους προμηθευτές: άν δεν ήταν σε τελάρο, ξύλινο και πατιναρισμένο από την βρώμα των θαλασσιών σκαλών,ή άν τοφορτηγάκι έγραφε ΕΔΡΑ ΚΕΡΑΤΣΙΝΙ, ήξερα την προέλευση. Η ίδια ορκίζονταν πως όλα ήταν ντόπια, και κοίταζε αλλού μόνον στα σπαθάτα, χωρίς λέπια ,σχήματος ατράκτου οψάρια, σκουμπριά και ανάλογα, που ούτως ήάλλως μύριζαν συντηρητικά και άλλοι πσαράδες μου έλεγαν: καλό είναι αυτό, αλλα μη το αλατίζεις πολύ...
Ωσπου, παραμονές δεκαπενταύγουστου, όπου η κατάλυσις ιχθύων είναι παλαιοχριστιανικόν μάστ, καθώς τρέχω και προσπερνώ το μαγαζείον της, δυσκολεύτηκα να το διακρίνω καθώς μπροστά ήταν απιθωμένα δεκάδες κυτία φελιζόλ, από το πηκτό των 15-18 κιλών πολυστερίνης ανά κυβικό, ασφαλής ένδειξη ότι δεν θα διερρεαν οι ιδιότυπες υγρές συντηρητικούρες από το Τούνεζι, την Μπαρμπαριά, αλλά και την Αττάλεια.
Αναζήτησα το βλέμμα της, αλλα ήμην ήδη δέκα χιλιόμετρα βορειότερα, ορεγόμενος αρνάκια και χοιρομέρια.
