Τα παραμύθια του ψαρά
20.8.2009 - 9:14:24 AM
Η παραλία είχε με το μέρος της την Ιστορία, αυτοπροσώπως, με επιβλητικό στύλ, να γράφει στας Δέλτους αμέριμνη και με ύφος Υπουργού. Γιά την συγκεκριμένη παραλία, διέδιδε ότι υπηρχαν προ ετών επτακοσίων,ξυλόπυργοι, απ΄όπου βίγλιζαν γιά την άφιξη των ορκίνων. Ορκίνια είναι είδος τόνου, όχι Όρκες φιλόμουσες και φιλικές στα παιδάκια (σε ταινίες βέβαια). Πήγα στο κοντινότερο χωριό, οι κάτοικοι πρόσφυγες από τα Δαρδανέλλια, δίπλα στο Τσανάκαλε και ζήτησα μεσηνέζα και δολώματα.Είχα ποθήσει ψαράκι, μικρό άς ήταν, αλλά καλοφάγωτο, να τρίζει η σάρκα του από την φρεσκάδα. Βαρέθηκα με τις συντηρήσεις και τις ετεροπροστασίες. Τα έλεγα με τον μαγαζάτορα σε πιό απλό ύφος ("έχουμε ακόμη ψάρι, αλλά λίγο" "μη παραπονιέστε, καρντάσια που ξύνετε τους βυθούς με τον γκασμά" "ρε άντε πάαινε από δώ, τουρίστα") ώσπου ο άνθρωπος με λυπήθηκε: ό,τι κι αν δολωσεις, θκουλήκι στο βαζάκι ή ζαβογαρίδα, μη λησμονήσεις,(προς Θεού, Σιθάσπι) να βάλεις τα δολώματα σε πολύ θαλασσινό νερό, αλλοιώς τα ψάρια σιχαίνονται και δεν τσιμπάνε". Το "Σιθάσπι" το θυμήθηκα επειδή εκεί κοντά ήταν θαμμένος ένας Πέρσης μηχανικός, περί το 482 πΧ.
Άκολούθησα όλο το παραμύθι πιστά. Αποτέλεσμα. Συνολικά πέντε σπαράκια, ένας μικρός κέφαλος, μιά δράκαινα. Μετά έκοψε το τσίμπημα ,ωσπου φάνηκε ο αίτιος. Ηταν ένα μισόκιλο χταποδίτζιν, που μάλιστα άρπαξε την πετονιά και την άφησε δίπλα στην αμμουδιά, στα ρηχάδια. Χούμηξα να το πατήσω, καθώς δεν είχα άλλη άγρα, αλλα μόλις ο μικρός ευκίνητος είδε τον όγκο που ήρχονταν να του βγάλει τα σλιάκατα, δραπετευσε αβρά με το μονοκινητήριο του,προσφέροντάς μου απλώς έναν ατομικό παφλασμό. Μετά, ανέγνων δηλώσεις Κοροβέση.
Το μέρος δεν το μαρτυράω.Πάντα θα βγάζω τα σπαράκια μου, ακόμη κι άν έρθετε με χόβιτζερ να τα διαλύσετε.
