Λε Σαρμαδάκ
10.3.2010 - 10:41:06 AM
Χάζευα (αυτό δεν είναι νέο) ένα ντοκιμαντέρ (αυτό κι αν ΔΕΝ είναι είδηση) με κάποιον μουστακαλή που δίδασκε λαχανοσαρμάδες. Ζούσε περίχωρα Μασσαλίας εκ των συμφραζομένων και επέμενε ότι η συνταγή του τρώγεται ακόμη σε απομονωμένα χωριά της μερσεγιέζικης ενδοχώρας.
Την γέμιση την ήφτιαξε με ρύζι αλλά και μπέικον. Το οποίο αφού το έκοψε σε κυβάκια, το έβαλε στο μίξερ! Τα σλιάκατα του καπνισμένου απολειφαδιού του ζώου, έμοιαζαν πλέον με κυιμά. Ερριξε και λαδοβούτυρο (ένας ακατανόητος συνδυασμός, αλλα περισσότερο ακατανόητη είναι η εμμονή στα αλατοπιπερώματα) και μετά έπιακε το λάχανο. Εκοβε φύλλα εξωτερικά, διάλεγε την καρδιά, άφηνε τα μέσα, σε μιά διαδικασία ζεματίσματος. Ηταν προφανές πως δεν είχε ακούσει τίποτε γιά τα νεύρα του φύλλου του κραμβολαχανου.
Μετά τέλειωσε το στουφάρισμα και το τύλιγμα πέριξ της γέμισης και ισχυρίστηκε πως δύο λαχανοσαρμάδες από τους εδικούς του χορταίνουν και τον πλέον αδηφάγο. Και πως τρείς ήτο λαμκιορία, λαιμαργία, μοναχοφαγία και άλλα γκαλλικά.
Προσωπικά, δεν με έπεισε πως άποικοι εξ Ελλάδος ή Γραικίας ή εξ Αχαιών και Δαναών επιβίωσαν σε "απομονωμένα" χωριά της Μασσαλίας και εδίδαξαν στον μουστάκια αρχαιοπρεπή, κάπως μπρούτα λαχανοσαρμαδικά. Η Μασσαλία είναι λιμάνι (σήμερα ξεσκίστηκα στα πρωτοφανή νέα) και είναι πολύ πιό εύκολο να είσαι μαρσεγιέζος και να πληροφορηθείς ή να γευτείς λαχανοσαρμάδες από το Ελλένικο. Το χώρα, εννοώ.Βέβαια, ο ίδιος δεν επένδυσε με μπεσαμέλ, αλλα με μιά κατάβρεχτη σάλτσα,αλλα δεν ενδοσκοπώ άλλο.
Εξάλλου, ένα σωρό πράγματα, και θαύματα και τερετίσματα, ανήκουν εν κυκλοθυμια στην ελληνορρωμαϊκή πρόσχωση: η Αφροδίτη της Μήλου, ο μηχανισμός των Αντικυθήρων, η άποψη των Κερκυραίων γιά την ανεξαρτησία. Ας αφήσουμε και τον νεότερο ελληνισμό να διδάξει κάτι στους ψηφοφόρους του Νικολά, στην πόλη όπου ήκμασε ο Δαίμων της Δωδεκάτης Ώρας, ο πραγματικός, και όχι η βερσιόν του Γκοντάρ...
