Σαν όνειρο πέρασε αυτό το καλοκαίρι – ενίοτε σαν εφιάλτης.
Φίλοι παντρεύτηκαν και φίλοι πέθαναν.
Φίλος έφυγε, πέθανε, ώρες μετά το γάμο του.
Ταξίδια της ζωής…
Πας να χωνέψεις τα παιχνίδια της ζωής, πας να βολέψεις τις τρελές ώρες δουλειάς, ορθοστασίας, ενίοτε και ψυχοθεραπείας -σε αγχωμένους ταξιδιώτες που ώσπου να χαλαρώσουν φεύγουν για να γυρίσουν στους ρυθμούς της πόλης τους- και χάνεσαι.
Που τρέχεις τρελό καλοκαίρι; Τρέχω μαζί του.
Να προλάβω τις εντάσεις στο σπίτι, τις εντάσεις στη δουλειά, να κάνω και καμιά βουτιά.
Ώσπου να κατευναστούν τα ούτως ή άλλως ανήσυχα πνεύματα των εφήβων μας που έχουν κάνει τη νύχτα μέρα, «απόψε θα υποδεχτούμε τον τάδε ή θ’ αποχαιρετήσουμε τον δείνα» μια και στα μέρη μας όλο κάποιος έρχεται ή κάποιος φεύγει, το καλοκαίρι με προσπερνάει.
Ώσπου να σβηστούν οι σπίθες πολέμου που ανάβει η καθημερινή τριβή στο προσωπικό που εργάζεται εποχικά - χωρίς ρεπό, χωρίς καν διάλλειμα- και να καλωσορίσω όσους περνούν την πόρτα μας κι ασφαλώς δεν έχουν διάθεση ν’ ακούνε δικά μου, το καλοκαίρι πραγματικά περνάει.
Τελειώνει ο Σεπτέμβριος και τα καράβια δεν φέρνουν πια κόσμο, μόνο παίρνουν.
Να ‘μαστε πάλι εμείς, να κάνουμε ζικ-ζακ στο λιμάνι ανάμεσα σε κιόσκια με photo…chop φωτογραφίες πολιτικών που μας θυμούνται πριν από κάθε εκλογές κι ύστερα μην τους είδατε…
Σαν να μην πέρασε μια μέρα.
