Πρόλαβα την «μονάδα διαφθοράς» ,μισόν αιώνα πρίν. Δεν ήταν λίρες, δεν ήταν ομόλογα. Ήταν «η κοσάρα».
Κοσάρα είναι το ποντιακό όνομα της κότας.Ωσπου να ξεκινήσουν τα πρώτα ορνιθοτροφεία(ένα γεγονός που άλλαξε τις νεοελληνικές διατροφικές συνήθειες από το 1958 και εφεξής) το κρέας της κότας ήταν ακριβότερο από το κατσικάκι, από το βοδινό, ακόμη και από το λάδι.
Επομένως, μιά ζωντανή κότα, δεμένη και φερομένη ανάποδα, ήταν ένα κανίσκι ποθητό γι΄αυτούς που το έδιναν, αλλά και γι αυτούς που το έπαιρναν.Δεν ήταν ισότιμο ενός διορισμού,σύμφωνοι, αλλά ήταν η πιό σίγουρη απόδειξη ότι ο κομιστής ήταν «δικός μας άνθρωπος».
Ωσπου να ακυρωθεί αυτό το δώρο, από άλλα, δεν ήμουν σίγουρος γιά την ετυμολογία της κοσάρας, καθώς κοσάρα την έλεγαν οι Θρακιώτες, οι Θεσσαλοί, ακόμη και οι παλιολλαδίτες. Γι΄αυτό και στα πρώτα χρόνια της αναζήτησης, έκλινα στο ενδεχόμενο να ήταν παραφθορά της «εικοσάρας», δηλαδή του ασημοχρόου, εκλυστικού εικοσάρικου, που θεωρούνταν ο άρχων παντός νομίσματος.Βέβαια, τότε, γύρω στο 1961, οι κοσάρες ήταν ήδη πασέ.
Αργότερα, πολύ αργότερα, όταν η γενιά που πρόλαβε ζωντανό τον Τσόρτσιλ έσβηνε άχαρα και άσημα σε κάτι λησμονητέα καφενεία, άκουγες συχνά συζητήσεις γερόντων που λοιδορούσαν την προκοπή πολλών ανεπρόκοπων. Το κύριο επιχείρημά τους : «άν πούλαγα τις κοσάρες που τους τάισα,θα ήμουν εκατομμυριούχος».
Εννοούσαν μάλλον κατοχικά εκατομμύρια, αλλα οι εντυπώσεις είναι πάντοτε εντυπώσεις...
