Το κότσι ενός μεγάλου ζώου συναντιέται σε μερικές κουζίνες των Βαλκανίων και της κεντρικής Ευρώπης. Μαγειρεμένο μέχρι διαλύσεως, έχει τελευταία πλημμυρίσει τα μαγέρικα της πόλης, ειδικά στις συνοικίες. Πρόκειται για το πιο φτηνό κρέας της αγοράς. Μαζί με γιαχνιστές πατάτες ή ραγού ή με λαχανικά, κυρίως πρασολάχανο, όχι ακριβώς πολυβρασμένα, αλλά σε φάση πλήρους διάλυσης, φαίνεται πως είναι μια νόστιμη, θρεπτική εντράδα που κοστίζει τα μισά από ένα κρέας από αυτά που είχαμε συνηθίσει.
Το κότσι είναι μια επινόηση. Κανονικά, η ευρηματικότητα και οι ανάγκες των οικογενειών που συντηρούν μαγέρικα θα έπρεπε να τιμηθούν από τα κονδύλια καινοτομίας της χώρας, αλλά πού τέτοια τύχη... Βλέπω πολλούς μπεκιάρηδες (μπεκιάρης=ο εργένης, το μπακούρι, συνήθως μεγάλης ηλικίας) να τιμούν το κότσι δεόντως, να πορεύονται. Αλλά, όπως όλα τα σωτήρια ζητήματα του βίου, το κράτος, ειδικά το κράτος των στελεχών και των εξειδικευμένων της τεχνολογίας, δε χαμπερίζουν από πραγματική καινοτομία. Νομίζουν πως καινοτομική σκέψη είναι κάνα ρομπότ που κάνει «νιάου» ή όταν ανακατεύεις με κρέμα γάλακτος ολίγον ποντιακό πασκιτάν. Οι γιατροί και οι νοσηλευτές της φτώχειας δε μετράνε.
Πέντε έξι πιάτα λοιπόν στο ταψί, που βγαίνουν στη βιτρίνα κατά τις 12 το μεσημέρι και έως το απόγευμα τρώγονται καμιά πενήντα μερίδες, οι μισές ντελίβερι. Ακόμη και τα αναψυκτικά προσφέρονται σε μικρές μερίδες. Στα μικρά μπακαλικάκια κανένας δεν πλησιάζει το ελαιόλαδο, ευρώ έξι ανά λίτρο, και άφοβα ψωνίζουν πυρηνέλαιο, τέσσερις φορές φτηνότερο. Παλαιότερα έριχναν καμιά τηγανιά, τώρα το βάζουν στη σαλάτα.
Αλλα εστιατόρια, πάντα οικογενειακά, επιχειρούν συστήματα μάρκετινγκ μισοτιμής που ουδέποτε χρησιμοποιούσαν παλιότερα. Δε θεωρούν πλέον πελάτη αυτόν που έμπαινε με τη συντροφιά του στο μαγαζί και ζητούσε πρώτα αλοιφές, το ψωμί ψημένο και τα κρέατα με το κιλό. Τώρα, κάθε παραγγελία σημαίνει πρώτου βαθμού ανάκριση: μήπως να μοιραστούμε τις πατάτες; Είσαι σίγουρος πως θα τα φας τα παντζάρια; Τέτοιοι παραγωγικοί διάλογοι. Το κράτος, φυσικά, πιστεύει ότι υπάρχει φοροδιαφυγή και μόνον, πράγμα απολύτως ανακριβές, σαν πολιτική δήλωση υπουργού του Παπαδήμου. Η φοροδιαφυγή, που υπάρχει και είναι γιγαντική, δε βρίσκεται στα κότσια. Αλλά να δείτε που κάποιος κένταυρος του Δημοσίου θα σκεφτεί πως ο Πετεφρής έχει δίκιο και θα μεταφέρει τα κότσια στην κατηγορία του αστακού, του κόντρα φιλέτου και του κασκόλ με διαμαντάκια στην ούγια, ώστε να πληρώσουν τα μαστοράκια, οι συνταξιούχοι και τα χασαπάκια καμιά έκτακτη εισφορά. Τέτοια είναι η χώρα μας. Αρειανήδες, Παοκτσήδες και τα ρέστα. Ναπαίοι, οπαδοί του Μαυροκορδάτου και τέτοια. Στην ουσία υπάρχουν δύο κατηγορίες: αυτοί που μπορούν να δανείζονται και αυτοί που τους απαντούνε «γιοκ». Η μόνη μας ελπίδα: να φτάσουν όλοι να τρώνε κότσια. Τότε έχουμε σημείο βρασμού και τήξης και αυτό λέγεται μπάχαλο.
