Την αγωνία και τον αγώνα μιας νέας εποχής για τη χώρα, μιας εποχής γεμάτης πρόβλημα και άγχος, αλλά και βέβαιη υποβάθμιση του βίου, ήρθε να επιβεβαιώσει μια σειρά διαβεβαιώσεων από πολιτικούς. Βγήκαν παρασκευιάτικα, ημέρα προσευχής μουσουλμάνων, και δήλωναν σε πρωινάδικα τα εξής ασύλληπτα: «Ερχονται ελπίδες να ξανανθίσει ο δημόσιος τομέας. Η κακιά Ευρώπη δε μας αφήνει με το κούρεμα να ξαναδανειστούμε τουλάχιστον για μερικές χιλιάδες ημέρες, αλλά το κράτος θα έχει περίσσευμα και θα το προσφέρει στην υγεία, στην παιδεία, στις συντάξεις και στους μισθούς. Τουλάχιστον να διορθώσει τα ημαρτημένα».
Κανένας τους δεν ντράπηκε για το μέγεθος και το απρεπές του ψεύδους. Υπάρχει περίπτωση, μέσα στο επικείμενο μπάχαλο, αυτές οι υποσχέσεις να γίνουν πιστευτές. Δεν ήταν δυνατόν, μέσα σε δέκα μέρες, να βάλει κάποιος μυαλό και να απαιτήσει να πάψει ο ακράτητος λαϊκισμός; Ή ο φόβος των εκλογών αρχίζει και δημιουργεί εγκεφαλικές δυσλειτουργίες;
Η βασική ιδέα του μνημονίου, θεόστραβη ή ό,τι άλλο, έχει εντός της το χαρακτήρα που μόλις θαυμάσαμε όλοι στο θεσσαλονικιώτικο ομαδικό «πνεύμα των 53» ή όποιων άλλων προκύψουν. Στην ουσία, η παρανομία λειτουργεί πειστικά, επειδή οι τόκοι είναι πολύ υψηλοί. Πάρα πολύ. Αλλά οι ίδιες ενέργειες, αν οι τόκοι ήταν ύψους πιστωτικής κάρτας ή τόκων υπερημερίας, θα διέθεταν μια γραμμίτσα νομιμοφάνειας. Η χώρα μετά βίας ανέχεται ένα 4% για να δανειστεί, ο υπήκοος της χώρας που δέχεται στο σβέρκο το 12% ή το 18% σίγουρα βογκάει και δεν το αντέχει, αλλά το μόνο που μπορεί να πράξει είναι να κάνει ένα καθάρισμα σβέρκου στο κουρείο, για να του έρθει αρμονικότερη η φάπα. Από τη στιγμή που η τάση είναι να κόβουν προσωπικό εισόδημα και να χρησιμοποιούν την αηδιαστική έκφραση «έχουμε ακόμη λίπος», τα ετήσια έσοδα της χώρας κάθε χρονιά που περνάει θα κατεβαίνουν συνεχώς. Ακόμη και 1% το χρόνο να μειώνονται, πράγμα αναπόφευκτο, από κάπου αλλού θα κόβουμε. Επί πολλά χρόνια. Οχι, δε θα πηγαίνει τί-πο-τε στις κρατικές δαπάνες. Δε θα περισσεύει. Μόνον κλεψιές θα επιχειρούνται, όλο και περισσότερο ευρηματικές, που θα αφορούν όλο και λιγότερα χρήματα. Οσο καλά και να δουλεύει η Αστυνομία και οι υπηρεσίες, σύντομα θα αποκτήσουν θανάσιμους εχθρούς στο χώρο της πολιτικής και της αναπόδεικτης παραγωγής εισοδημάτων. Το παιχνίδι της φορολογικής αληθοφάνειας θα γίνεται κάθε μέρα και πιο ψεύτικο. Και πολύς κόσμος θα ξεκινήσει να επαινεί πολλές μορφές αναίμακτης ληστείας και ενός ηρωικού συνδυασμού Γιαγκούλα, Δον Κιχώτη και Ρομπέν του Λόξλι. Δε σας πρήζω με τα αγαπημένα του «έχει ξαναγίνει», διότι ήρθε πλέον η ώρα να το καταλαβαίνετε και μόνοι σας. Μια χαντακωμένη χώρα έχει νέες ανάγκες. Το τελευταίο που χρειάζεται είναι πολιτικά χρεμετίσματα από δήθεν φιλάνθρωπους πολιτικούς χαρακτήρες.
