«Αν είχε υπάρξει ουσιαστική διαπραγμάτευση εδώ και δύο χρόνια, δε θα ήμασταν σήμερα με την πλάτη στον τοίχο». Ο Αντώνης Σαμαράς, αγέλαστος, περισσότερο από τότε που ηγεμονεύει τη Νέα Δημοκρατία, χρησιμοποιεί το «μερικοί» και το «κάποιοι» (που δεν ήξεραν καλούς λογαριασμούς, εννοώντας τους Βενιζέλους) και πριν πήξει το τσιμέντο μιας πολύωρης διαπραγμάτευσης, ανακοινώνει με διάγγελμα μια περίληψη ασθενικών επιχειρημάτων, με το βασικό του αντίπαλο, το ΠΑΣΟΚ, να οδηγεί φρενιτιωδώς το πράσινο όχημα από ένα δημοσκοπικό 8% σε ένα αυτοκτονικό 3% και πολλά λέω.
Ο Αντώνης Σαμαράς, λίγες ώρες πριν αναλάβουν οι «κάποιοι» τις διαπραγματεύσεις, είχε λάβει ένα τηλεφώνημα από έναν ηγέτη που του πρότεινε να μοιραστούν την εξουσία, ηγέτη που έκτοτε κυκλοφορεί ανάμεσά μας χωρίς προφανή λόγο. Αν έλεγε «ναι», αμέσως και χωρίς δεύτερη σκέψη, σήμερα το κόμμα του μετά τις διαπραγματεύσεις που ήθελε θα μάζευε καπάκια μπουκαλιών από τους δρόμους, όπως τα παιδάκια που βαριούνταν στις ταβέρνες του '50 με τους γονείς τους, και θα του έφερναν θλιμμένοι οι σύμβουλοί του το λογαριασμό: κύριε πρόεδρε, αυτοί οι κανάγιες οι δημοσκόποι μάς δίνουν ένα στεγνό 11%, μπαίνοντας ο Φεβρουάριος. Πουθενά Παπαδήμος, πουθενά Καρατζαφέρης, ενώ κάποιο μόρφωμα κόμματος δεξιών αντιμνημονιακών θα συγκέντρωνε τα ποσοστά του Κουβέλη. Οσο για τον Καρατζαφέρη, θα άφηνε τους «Μπιτλς» και θα τραγουδούσε το θέμα του «Αλφι» με τον Μικ Τζάγκερ, σε στίχους που θα μπορούσαν να είναι ο αποχαιρετισμός του στρατηγού Μακ Αρθουρ: «Οld habits die hard, old soldiers just fade away» ήτοι «το χούι πεθαίνει τελευταίο, οι παλιοί φαντάροι απλώς ξεθωριάζουν».
Καθώς άκουσα πολλά από τα περιεχόμενα του διαγγέλματος στο έρκος των οδόντων των λαχανιασμένων ρεπόρτερ τις τελευταίες ημέρες, δεν μπορώ να κρατώ λογαριασμό ποιος έλεγε τι και γιατί. Ο Σαμαράς θεωρεί ότι αγωνίστηκε επειδή του έφερναν κακοσερβιρισμένα εδέσματα και αυτός έλεγε «μια στιγμή, βρε παιδιά, συμμαζέψτε τα πιάτα, έλεος». Στην αναφορά του, δεν άκουσα το βασικό, εκτός κι αν είναι ψέμα: πως ο Παπαδήμος ζήτησε λίστα από τις μειώσεις των υπουργείων που είχε ζητήσει και του αντιγύρισαν φραγκοδίφραγκα. Ο Σαμαράς δικαιούνταν να ζητήσει από τον ευγενή πρωθυπουργό, που ήταν έτοιμος να αφαιρεί λεφτά από συντάξεις, την άμεση παραίτηση των υπουργών που έβλεπαν το ρόλο τους ως κυβερνήτες στις καραβέλες που εγκατέλειψαν τον Κολόμβο. Επρεπε να απαιτήσει, ως «ο παλικαράς ο Μπουρμπακί» (λαϊκό τραγούδι της εποχής της Κομμούνας) να αραιώνουν οι υπουργικοί θώκοι και άλλα δραστικά, προκειμένου να δώσει τη μάχη όποιος μπορούσε και μάλιστα γρήγορα. Οχι «ήμασταν με τον Σαμαρά επτά ώρες και σώζαμε τα άσωστα». Η θέα του πεδίου της μάχης επισκέπτεται το στρατηγό μια φορά στη ζωή του. Τα υπόλοιπα (ήρθα, είδα, νίκησα, παιδεύτηκα, ταπείνωσα και άλλα ρήματα) έχουν την αξία του όρου «ο απλός λαός» που ο Σαμαράς ενίοτε χρησιμοποιεί. Μετά τη μάχη του Αζενκούρ οι ηγέτες αποφεύγουν τέτοιες απλότητες. Ειδικά όταν θυμούνται τι έπραξαν οι πολίτες του Καλέ. Οι οποίοι συγκλονίστηκαν από το έργο του Ροντέν (φωτογραφία).
