 |
Δεν ξέρω αντίδραση, πολιτική αντίδραση, που να μην είναι λογική, ακόμη κι αν πάσχει από έντονο παραλογισμό. Περί ορέξεως ουδείς λόγος. Κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να έχει λαμπρά επιχειρήματα. Καλύτερα να εκβάλει μάλιστα ένα « γκρχμοχμχμχμ…», εννοώντας «όχι», επειδή έτσι γουστάρει. Ο ελληνικός λαός περνάει την τελευταία φάση της άρνησης («δε θέλω το κέντρο κράτησης, επειδή θα υποβαθμιστεί η περιοχή μου») και αναμένει να σκάσει η περίοδος του Ευαγγελισμού («καλά, σε μένα έτυχε η κακοτυχία και στη γειτονιά μου;»). Αυτή η φάση του τοπικισμού που έχει κουρελιάσει την άποψη πως υπήρχε στην Ελλάδα κοινωνική συνοχή, είναι χωρίς κανένα νόημα να κατακρίνεται και να υπερτιμάται. Δεν υπάρχει μέρος της χώρας που να μην υποφέρει από σύνδρομο ιδιαίτερης πατρίδας, άμυνας υπέρ των αυθαιρέτων της και στερράς υποστήριξης των «δικών μας ανθρώπων», ακόμη κι αν κατάπιναν συντάξεις που δεν έπρεπε να φτάνουν στα χεράκια τους. Η χώρα διαλύεται και με τις εκλογές το κακό θα απογίνει. Η χώρα οδεύει προς το μέλλον της, βέβαιη πως στο παρελθόν διάθετε καλύτερους πολιτικούς, περισσότερα χρήματα και περισσότερες ικανότητες. Δέκα εκατομμύρια Ελληνες βρίσκονται σε προθάλαμο οδοντιάτρου και δύο εκατομμύρια μετανάστες κυνηγιούνται ήδη με την οδοντάγρα. Η χώρα μου χάνεται και εγώ ακούω κόμματα. Είναι η πιο πικρή πληρωμή και το πιο ασυγχώρητο έγκλημα.
