 |
Ειρωνικά το γράφω. Οι πενήντα έδρες. Δωράκια. Υποτίθεται, για τον «κακό» δικομματισμό. Κι όταν ο κακός δικομματισμός, σε ένα μπέρδεμα μεταξύ 1958 και πανικού εξουσίας, κατέβηκε στο 35%, η ζωή τραβάει πάλι την ανηφόρα. Δεν ξέρω από δημοσκοπικά αποτελέσματα, αλλά πιθανολογώ πως το 35% είναι μια νοσταλγική ανάμνηση. Για ποιους; Γι' αυτούς που θέλουν να μας κυβερνήσουν. Λίγο τσιμπώντας από τον ΛΑΟΣ, λίγο απ' όλα τα «μικρά» κόμματα, λίγο από το συνταρακτικό 17% των εκλογέων που δεν αντιπροσωπεύονταν στις εκλογές της 6ης Μαΐου, τα δύο κόμματα που επικρατούν οδεύουν σε μια νέα μορφή δικομματισμού. Είναι αρκετά ψόφια για να αποπειραθούν αυτοτελώς να κυβερνήσουν ή εκκίνησαν από πολύ χαμηλά ώστε να δεκαπλασιαστούν, όπως είναι η περίπτωση του Σύριζα. Τι απομένει; Η σπέκουλα πάνω στο δωράκι. Στις πενήντα έδρες. Τις άχαρες και τις χύμα. Ως δύο μονομάχοι που κρατούν τσεκούρια ή σουγιάδες και ξάφνου αντιλήφθηκαν στο καναβάτσο ένα πλήρως γεμάτο μυδράλιο. Ορμάνε λοιπόν στο καναβάτσο για την πρωτιά. Να πάρουν τις πενήντα εδρούλες. Που δεν δικαιούνται, παρά μόνον εάν όποιο από τα δύο κόμματα, καταφέρει αυτοτελώς να βγάλει πανελληνίως πάνω από εκατό βουλευτές. Αν είναι έτσι, με ένα πριμ πενήντα εδρών θα υπάρξει κυβέρνηση. Οπότε έχει ένα νόημα το δωράκι. Αλλιώς, τι νόημα έχει;
Ονειρο της Αριστεράς ήταν εντέλει η απλή αναλογική ή μια τσίχλα για να μασάνε οι άσχετοι; Θυμάμαι στην εποχή που το ΠΑΣΟΚ δεν ήθελε να το δει (και πάλι) πουλί πετάμενο, είχε γίνει πάλι πρόταση εκ μέρους του για απλή αναλογική. Σιγά μην έγινε δεκτή. Η μοίρα επετέθη στο ελληνικό παντζούρι το 1989/90 και απέκτησε καρούμπαλο. Ο δικομματισμός ήταν πεποίθηση, ψύχωση και βεβαιότητα. Από το 2007 ξεκίνησε η τελευταία επίθεση εναντίον του δικομματισμού και σε πέντε χρόνια, δεν έμειναν και πολλά από αυτόν. Εκτός από πρόσφατα. Διότι υπάρχουν και τα δωράκια.
Η Αριστερά, θα μου πείτε, ήθελε την απλή αναλογική για να μην υποαντιπροσωπεύεται. Οταν το ΚΚΕ έβαζε στόχο το 17%, ήταν ένας υψηλός στόχος και οι ελπίδες να κατακτηθεί μικρές. Αλλά εκείνο το 24% το 1958 είχε δείξει ότι η Αριστερά μπορούσε να είναι ένα αριθμητικά μεγάλο κόμμα. Ακόμη και σήμερα, όταν ο Σύριζα βρέθηκε στα ποσοστά του αρχαίου 17%, η κίνηση προς την αύξηση του ποσοστού έδειχνε μνημειώδης. Οπότε προέκυψε η πραγματική ανάγκη της απλής αναλογικής. Που σημαίνει, για τους αδιόρθωτους, υποχρεωτικό οδικό χάρτη για συνεννόηση. Για πολιτικές πλατφόρμες. Για κοινούς στόχους. Για πιο άγριους καβγάδες που θα έληγαν όμως σε κάποιες λύσεις. Χωρίς λύσεις, είμαστε λαός σκιτζήδων. Για την ώρα, αυτό κάνουμε. Ο νους μας στον πόντο. Πόντο πόντο να ανεβαίνουμε. Δεν έχει ντιμπέιτ. Σε λίγο θα έχει βραδινές ασκήσεις πίεσης προς ψηφοφόρους. Χωρίς το δωράκι των πενήντα εδρών όμως, μόνιμα και συνταγματικά, ο διάλογος είναι υποχρεωτικός. Και αποτελεσματικός.
