Δεν υπάρχει περίπτωση να κοιτάξω κτίσμα και να μη σκεφτώ εσωτερικές προτάσεις συντήρησης, ανανέωσης, αναστήλωσης, οργανικής διαρρύθμισης, συστημικής ανάλυσης ,κτιριολογικής πρότασης, ένταξης στον φυσικό ή αστικό ιστό και ό,τι παρτάλι μου κληρονόμησαν οι Νόμοι και οι Προφήτες. Νομίζω πως η τελευταία φορά που είδα κτίσμα και δεν το σχολίασα, βρίσκεται βαθέως χωμένη στην δεκαετία του σαράντα, παρότι από τις τέσσερις πέντε φευγαλέες εικόνες της εποχής, οι μισές περιέχουν
αντιληπτική οργάνωση του χώρου.
Δεν είναι ταλέντο, είναι σακατλίκι.Και πρόκειται γιά παθογένεια ήδη σοβαρά περιορισμένη, από τότε που αποφασίσαμε με την Κυρά, να πάψουμε να βλέπουμε κτίρια και να τα ποθούμε
ως δικά μας. Σε κάθε βόλτα, καπαρώναμε καμιά δεκαριά ανά χιλιόμετρο. Το κακό δεν σταματούσε στα προφανή. Συνέβη να μαλώσουμε επειδή διαφωνούσαμε στην διαρρύθμιση, στο έπιπλο που ήθελε να βάλει, η πεισματάρα, στο οφίς και δεν θα επέτρεπε άνετο χειρισμό του καλοριφέρ, και σε εκείνο το ρημάδι το αρχείο μου που πάντοτε επιθυμούσα να απλώνεται οργανωμένο στους τοίχους-φιλέτα, που εκείνη κρατούσε γιά κανένα διακοσμητικό.
Ποτέ δεν προσέγγισα τόσο πολύ την απόκτηση ενός σπιτιού, με στέγη και πατώματα εννοώ, που θα μπορούσε να κατοικηθεί. Όταν το κόψαμε το χούι, ακολούθησε η πιό σιωπηλή μεταξύ μας εβδομάδα. Κι έτσι, απόμεινε ο προσωπικός δρόμος της θεωρητικής αποτίμησης.
Αναγνωρίζω το γελοίον του πράγματος, αλλά αυτό το πρόπυλο, ά, το πρόπυλο, δεν του πρέπει βαθύ αρμολόι, σωστοί τενεκεδένιοι οδηγοί γιά να υπάρξουν οι σωστές πτυχώσεις του στούκκο, και πρίν χρωματιστεί φλωρεντινά με κουρασάνι, ο σοβάς να είχε θηραϊκή γή, κι όχι τσιμέντο, ενώ ένα κεσεδάκι λινέλαιο στο χάρτσι να βοηθούσε να είναι υδρόφοβο;
