Ο Ry Cooder (τελευταίο μου απόκτημα, επίσης δώρο από τον εκδότη μου, το
Ι, flathead(=mois,πλατυκάρηνος) βρίσκεται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο πίσω από κάθε άρπισμα που με συγκίνησε διαχρονικώς. Από το σλάι στο sister morphine έως εκείνην την μάντολα στο love in vain, αλλά και στο performance του Νίκολας Ρέγκ.Τόσο ταλαντούχος και τόσο άγνωστος, πρέπει να είναι παγκόσμια αποκλειστικότητα. Σαν να είναι ο κρατήρας του Ευφρονίου, σπασμένος χίλια κομμάτια, δηλαδή χωρίς τους τεχνοκριτικούς και τα αρχαιοφρικιά που τον επαινούν.Αλλά μπορεί να είναι και σαν τον ημίγλυκο οίνο που αφαιρούν από τα κάτω ράφια των σουπερμάρκετ ντροπιασμένοι και ένοχοι, όλοι αυτοί που δεν αντέχουν τα καλά ελληνικά κρασιά, τα δημοσίως επαινούμενα (που είναι καμιά φορά πολύ βαριά,μπερδεμένα και επιθετικά) και προτιμούν τις αναμνηστικές γεύσεις.Θα μπορούσα να τον παρομοιάσω με τον Μακρή ή τον Κατσίμπαλη,που επηρέασαν την λογοτεχνία, αλλά γιά άσχετους λόγους, ή και με έναν κλασικό συνθέτη ή συγγραφέα που ΟΦΕΙΛΕΙ να έχει γράψει αριστουργήματα, ήθελε δεν ήθελε.
Στην καρδιά μου μένει κορυφαίος επειδή έχει προχωρήσει αυτό το μίγμα χιλιμπίλικης καρδιάς, ενός σάφλ αλλά και έγχορδης οπερέτας που κολλάει στο μικτό αλλά νόμιμο είδος μιάς
μεξικανιάς.Νόμιμο, επειδή άρεζε στον Πέκινπα και στον Ντύλαν.Αυτό το tex-mex, απαιτεί να θεωρείς κλασικό όποιον αρέσκεται σε φάντος, στην μαγεία(ωχαμαναμάν) του τανγκο νοτούρνο,και σε άλλα, άκρως πληκτικά, γι΄αυτό και ποιοτικά αναβράζοντα μουσικά δισκία.
Τελικά, ο Ry Cooder μοιάζει με περιπλανώμενο σιδερά που επιδιορθώνει τις αβανίες και τα λάθη των ταλαντούχων πλην ελαφρόμυαλων Ουίλσον τους οποίους λατρεύουμε, βεβαίως, βεβαίως.
