Οταν αρρωσταίνεις, καλύτερα να περιμένεις την αποκατάσταση της υγείας ή των φρένων σου ψύχραιμα, χωρίς πολλά κλάηματα. Το ήκαμα, μόνον που ήπρεπε να συνυπάρξω με αρκετά επαγγελματικά ή ερασιτεχνικά χάπια. Δεν σκοπεύω να περιγράψω τα υποτιθέμενα ιαματικά τους πλεονεκτήματα. Μόνον χρωματικές ήταν οι διαφορές που μπόρεσα να βρώ, αλλα΄μη το παίρνετε τοις μετρητοίς- από τις πολλές παθήσεις, αληθινές και ντεμέκ, όλο και κάτι θα έχει φυράνει, ωσάν γρίππη των Χοιρων.
Τα λευκά χάπια (76,88%) είναι μουτρωμένα,πικρά ή ελαφρώς ως μουχαλέπι μυριστά, γλυκερά ενίοτε και πάντα θυμίζουν πηκτωμένο αλεύρι. Νισεστέν. Τα ροζέ, ροζακιά, φλορεντινί και ροδακινιά, γλυκίζουν,αλλα δίκην ζαχαρίνης, πικρότατα εντός, γουστόζικα, διότι θέλουν άλλα τόσα ριγέ και υποπράσινα, γιά να μη τρυπησει το στομάχι σου. Τα δίχρωμα είναι άλλη κατηγορία, σοβαροφανή, περιεκτικά, σαν μελιτζάνες τηγανισμένες σε σησαμέλαιο. Εχει κι άλλα χάπια, αλλα αυτά τα λένε αστακομακαρονάδες, ταρατόρια, σούσι και ντιπ (καταντίπ) λιαστής ντομάτας, που δεν τα παίρνεις σε φαρμακείο, αλλα σε ταβέρνα χρυσής ακτής (λέγεται και χρυσή πατάτα) με ξαπλώστρες και απόλυτες θεές (του πατατάλευρου)