Ο καλός μπαλωματής
6.10.2009 - 7:54:24 AM
Με κατέκλυσε αηδία παρακολουθώντας να σχολιάζεται σχετλιαστικώς το από πολιτικής καθέδρας ρητόν "μηδέν εις το πηλίκιον". Σείς, νεανίες και γεροντομπαμπαλήδες, φροντίσατε τα του οίκου σας παιδιόθεν ενοχλώντας καμιά φορά τον φιλόλογό της τάξης σας με το εμετικόν εκείνον και τι μας χρειάζονται ,κύριε ,αυτά τα άχρηστα μαθήματα; να σας ειπώ ευθύς τι σαν χρειάζονται: ιναμή ρίχνετε άσφαιρα σε αθώους.
Εντάξει, το επικρατούν, είναι μηδέν εις το πηλίκον. Μαθηματικώς είναι καμπόσο χαοτικόν, αλλα τέλος πάντων. Να σαςθυμίσω πάντως, δηθενιές και μπλαστρώματα της τάχαμ σάτιρας, ότι προ 50 συναπτών, φορούσαμε οι μαθηταί πηλίκια. Στα Γιαννιτσά, τα διέθετε ένα κατάστημα. Υπήρχαν νούμερα από το 1 έως το 7.Αλλά και εξαιρέσεις. Το δικό μου το γκλαβάδι, γιά παράδειγμα ήταν στα όρια της υδροκεφαλίας και μου κάνανε παραγγελία νούμερο εννιά. Ημανε ωσάν τουρκογενής τελωνειακός. Απεναντίας, του Ανδρονίδη το κεφάλι ήταν καυκάκι, και το νούμερο ένα του κολυμπούσε, μοιάζοντας με κορεάτη θυρωρό. Δι ο και έκαμε παραγγελία νούμερο ΜΗΔΕΝ. Ητοι, μηδέν εις το πηλίκιον.
Ορκίζομαι ότι τα άνωθεν είναι απολύτως ακριβή, Εάν το "μηδέν εις το πηλίκιον" δεν κατέστη παροιμιώδες οφείλεται μάλλον εις την σπανιότητα της Ανδρονίδειας κεφαλοδιαμέτρου.Διότι εμένα, κεφάλα με ανέβαζαν ,κεφάλα με κατέβαζαν, να μη προσθέω τα υπόλοιπα.Ωστυσο,παραμένει μιά σωστή έκφραση, τεκμηριωμένη, που δεν ερείδεται επι παραναγνώσεων άλλων γνωμικών.
