Η μπουρμπούρω και η μπουρουμπούρου
27.11.2009 - 9:01:04 PM
Μία γραία που απόθανε πριχού καταφθάσωμεν στο χωριό της άσκησής μας, με τα βιβλιά και την έπαρσή μας, όταν ήτο βρέφος την επήρε η μάνα της στη σαρμανίτσα και μάζευε ελιές.Η μάνα. Πρό του θανάτου του Ντίνου Θεοτόκη μάλλον, κοντά στον μήνα που γεννήθηκε στο Μον Ρεπό ο μετέπειτα δούκας του Εδιμβούργου, στο μεγάλο τραπέζι της κουζίνας και τον εβάφτισε Φίλιππο κατά το ήμισυ ο τότε δήμαρχος Κερκυραίων. Το μωρό χάζευε, ως εικός, όταν έπεσε στο στόμα του ένα τζιτζίκι, το οποίο και κατάπιε.
Εκτοτε το μωρό άρχισε να ομιλεί, να θορυβεί, να μουρμουρίζει, να βαταρίζει, να ενδύεται φύσιν τσιτσιλαριού* ασταμάτητα. Εως τα βαθειά γεράματα. Ολοι την αποκαλούσαν μπουρμπούρω.. Αυτό το όνομα είχε και όλα τα άλλα ξεχάστηκαν. Ωστόσο πολλοί γελούσαν επειδή η μπουρμπούρω λάτρευε ένα φαγητό, που κάλυπτε και την ολιγοοδοντία της: την σούπα μπουρουμπούρου. Είναι μιά εξαιρετικά αραιή ζυμαρικόσουπα, με κύριο συστατικό το ψιλό κριθαράκι. Την λατρεύουν πολλοί- μου θυμίζει την λατρεία που είχε η δεκαετία του πενήντα στο τοματόρυζο και στον ζωμό κρέατος- αμφότερα είδη εστιατορίου που εκόστιζαν γύρω στην μία δραχμή το πιάτο, εκεί, στην συμβολή της δεκαετίας του 50 με την άλληνα, του 60...
*τσιτσιλαριό, παρά Γιαννιτσιώταις του κάτω μαχαλά,μάλλον θρακιώτικο=εσμός από κουτσομπόλες γυναίκες.
