Σιμιτλί
15.6.2010 - 5:17:20 PM
Σιμιτλί, με το λι ελαφρώς κωφωμένο, όχι όπως το έλεγε η Μακρυπούλια, να τείνει προς το "λου" αλλα σάμπαως ζαβό, λένε ένα χωριό στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα,στα στενά της Κρέσνας, περιοχή Τζουμαγιάς,στη λεγόμενη Μακεντονία του Πιρίν.Δεν έχει τίποτε το λευκό ή το σιμιγδαλένιο,αλλα είναι υποκίτρινο χωριό, μικρό, σε τελείως επίπεδο τόπο και ολόγυρα τα βουνά που τσάκισαν πολλες στρατιές. Η Σαλονίκη είχε πάντα σιμίτια και αργότερα, περί το 60, έμαθα ότα τα λένε κουλούρια Θεσσαλονίκης. Ότε ήμην φοιτητέμπορας,δηλαδή εκμεταλλευόμουν την φοιτητική ιδιότητα γιά να εκβάλω άφθονα λάμβδα υπό χαλαρότητα, πηαίναμε σε ένα στενάκι Ιπποδρομίου, εκει κοντά που είχε ένα μαγαζί όπου εφιλοξένει τον Λάκην Παππάν και άλλους του Νέου Κύματος.Τέσσερις αξημέρωτα και έβγαζαν σιμίτια από μαύρα ταψιά και ήρχονταν οι κουλουρτζήδες και τα έπαιρναν.Πολλά χρόνια είχαν ένα φράγκο και όταν ο γέρος της Δημοκρατίας έδωσε λεφτά στους υπαλλήλους, όχι πολλά αλλα καμπόσα, υπήρχαν και σιμίτια μεγάλα, του δίφραγκου, γιά να τρώνε τα ζευγαράκια.
Γιά να σιμίτια άκουα πάντοτε ότι πρέπει να τρώγονται ζεστά, κι αυτό ήταν ακριβές στις δύο ή τρείς από τις τριακόσιες τουλαχιστον αγορές που επιχείρησα.Ηταν συνήθως ξερά και άσαρκα, με ζύμη που ελαφρώς προσομοίαζε της παλαιάς λαγάνας, δηλαδή περιείχε μιά ελαφρώς άζυμη γεύση, ένα φαλλαφέλι ,δεν ξεύρω πως αλλοιώς να το πώ.Γινότανε καλό με γάλα, αλλα ποιός έπινε γάλα; και μετά, χάθηκαν αυτά, ήρθαν οι μπουγάτσες και οι ξανθιές πατημένες, λαογραφία του πρωινού, τρελά πατσατζίδικα, πρωινό αμυγδαλάκι με πάγο στα ξενύχτια, τα κουλούρια υπέστησαν έκλειψη.Παράτησα την ζωή στο κέντρο της Σαλονίκης δεκαετία του 80 και οι κουλουρτζήδες ήτον σπάνιοι ωσάν τους καστανάδες.
Τώρα, μετά από εννιά χρόνια χωρίς Σαλονίκη και δεκαπέντε χωρίς κέντρο Σαλονίκης, είναι όλοι βουτηγμένοι στα σιμίτια. Οι πωλητές έχουν πάγκους, σακουλίτσες, φοράνε γάντια σερβιρίσματος, έχουν πιαστράκια, και πουλάνε μισό ευρώ, και μερικοί έπιακαν το υπονοούμενο και πουλάνε μικρότερα πιό φτηνά. Εχει πιά και καθιερωμένες κουλουβεργες που είναι πιό σαρκώδεις. μόνον που των πλανοδίων και των πολλών αρτοποιημάτων και άλλων ποιητικης ταμπέλας καταστημάτων, η ζύμη είναι ζύμη πσωμιού, όπως εξάλλου δώ και έτη πολλα είναι η ζύμη της λαγάνας. Στη γειτονιά μου, στον μυχό της Κούσκουρα, ένας ξύπνιος πωλεί μπρέτζελ έτσι όπως το γράφω και μεσοκούλουρα σμικρά, δωδεκάρια σε διάμετρο, εύγευστα σαφώς με ζύμη ιταλική που θυμίζει τέλειωμα πίτσας.Οποτε πηγαίνω τέτοια στην παρέα των μπαγιάτηδων στην Καρόλου Ντήλ ΄,τρελαίνονται, άνκαι κάθονται δυό βήματα από το αρτοποιείον Τιτάνια που έχει παπάδες και από την άνω άντυγα της Μοδιάνο που έχει σοβιετικά ζυμάρια, καλόδεχτα στο στομάχι, ψιλοάζυμα και με μεγάλη κατανάλωση.Πάντως τα σιμίτια που τρώνε οι Σαλονικιοί είναι πάρα πολλά.Ψυχή δεν πατάει στα μπουγατσατζίδικα, κι όταν πατάει, μόνον σε ελάχιστα μέρη δεν τα φέρνουν έτοιμα από εργαστήρια αλλαχού. Καθώς κανένας δεν τρώει πρωινό μέλι βούτυρο, που ήταν καλή συνήθεια μεταξύ δολοφονίας του Πολκ και δολοφονίας του Λαμπράκη,φαντάζομαι ότι και η μπουγάτσα θα εκμετρήσει το ζην όπου νά΄ναι και θα σοβατίσουν τον λευκό μας πύργο με ένα κοκκώδες χάρτσι, που να μοιάζει σιμιτλίδικο,επειδή θα ταιριάζει με τις αηδίες με τις οποίες πλαισίωσαν τον πύργο τον λευκό,και δεν εννοώ τα διάφορα ΗΡΑ που επέθεσαν οι διαβόητες γρηές του ποδοσφαίρου, αλλα την ανάπλαση.Γιά όλα αυτά, μόλις ο Λορέντζο Ντεμπρί έρτει Σαλονίκη, θα τον πάρω και θα τον ξεναγήσω και θα κοιτάξω να φοράμε τα καλύτερα φορέματά μας, ακούγοντας ΄Ελσα Λάμπο και Τζόν Τίκη.
